Το αποτέλεσμα του χθεσινοβραδινού αγώνα δεν εκπλήσσει πολλούς για διάφορους λόγους:
1) Η παράδοση υποδεικνύει ότι σε τέτοια ντέρμπι τα γκολ συνήθως είναι λιγοστά.
2) Το στιλ παιχνιδιού παραδοσιακά είναι σκληρό και προσεκτικό.
3) Το πρωτάθλημα έχει μπροστά του δρόμο και θα ήταν πολύ νωρίς για υψηλό ρίσκο από τους δύο προπονητές.
4) Ο Ολυμπιακός είναι πρώτος στη βαθμολογία του πρωταθλήματος και ο Παναθηναϊκός ναι μεν 5 βαθμούς πίσω του αλλά έχοντας περάσει από ορισμένες δύσκολες έδρες του φετινού πρωταθλήματος (ΑΕΚ, Αρης, Πανιώνιος).
5) Και οι δύο αντίπαλοι έχουν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και δε μπορούσαν να διακινδυνεύσουν το ευρωπαϊκό τους προφίλ. (αυτό θέλει συζήτηση)
6) Οι υπόλοιπες ομάδες του πρωταθλήματος φαίνονται αρκετά ανταγωνιστικές βαθμολογικά και ακόμα αποτελούν κίνδυνο και για τους δύο μεγάλους, οπότε και ο ένας βαθμός είναι προτιμώτερος από κανέναν.
Εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι δεν περίμενα το 0-0. Δε μιλάω για το αποτέλεσμα της ισοπαλίας αλλά καθαρά και ξάστερα για το σκορ. Αυτή η πεποίθησή μου πιο πολύ είχε να κάνει με τον Παναθηναϊκό και εξηγούμαι. Φέτος ο ΠΑΟ δείχνει να έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν. Παρατάσσεται με έναν καθαρό επιθετικό συνεπικουρούμενο όμως από δύο ακραία χαφ που μπορούν να είναι μέσοι (Καραγκούνης) ή επιθετικοί (Σαλπιγγίδης). Το σχήμα με έναν επιθετικό και με αρκετούς (3) ανασταλτατικούς μέσους δε μπορεί στα χαρτιά να θεωρηθεί ιδιαίτερα επιθετικό αλλά αυτό που το κάνει είναι η συνεχής πίεση ψηλά που επιτάσσει ο Τεν Κάτε. Με αυτόν τον τρόπο τα περισσότερα τέρματα του Παναθηναικού σημειώνονται από κόντρα επίθεση έπειτα πό κλέψιμο της μπάλας από την αντίπαλη άμυνα. Μάλιστα όταν ο Παναθηναϊκός παίζει την κόντρα τα 2 ακραία μπακ του έρχονται προς δημιουργική βοήθεια στην επίθεση ανεβαίνοντας ψηλά ώστε να βγάλουν τη σέντρα και να βοηθήσουν τα εξτρέμ. Η λογική του προπονητή είναι σωστή και αποδεικνύεται από την επίδοση της επίθεσης του ΠΑΟ, η οποία είναι μέχρι στιγμής η καλύτερη του πρωταθλήματος και μάλιστα με αρκετή πολυφωνία σε αυτήν. Από την άλλη πλευρά όπως είναι προφανές με την πίεση ψηλά και με τα ακραία μπακ στην αντίπαλη περιοχή είναι επικίνδυνο και συχνά ο Παναθηναϊκός πληρώνει της βαθιές μπαλιές του αντιπάλου προς τους ακροβολισμένους μοναχικούς επιθετικούς. Το φαινόμενο αυτό παρατηρήθηκε πριν ακόμα ξεκινήσει το πρωτάθλημα στα ματς προετοιμασίας. Ο ΠΑΟ υστερεί και σε ταχύτητα στην άμυνά του δίχως να έχει κιόλας βαριά κορμιά για κεντρικούς αμυντικούς. Συνοψίζοντας, πίεση ψηλά και softcore άμυνα ίσον πολλά τέρματα και στις δύο εστίες.
Ο Ολυμπιακός από την άλλη φέτος έχει να παρατάξει δυνατά χαρτιά στην άμυνά του που τόσο τον είχε ταλαιπωρήσει τα περασμένα χρόνια. Παραδόξως φέτος έχει όχι μόνο καταφέρει να φτιάξει αξιόπιστη άμυνα αλλά και να έχει αρκετές επιλογές για αυτήν πράγμα ιστορικά σπάνιο για την ομάδα. Στην επίθεση ακόμα τα πάει καλά επειδή έχει φροντίσει να έχει λίγους αλλά εξαιρετικούς επιθετικούς που βοηθούνται και από άλλους επιθετικά ικανότατους μέσους. Κι' όμως φαίνεται πως η επίθεση του Ολυμπιακού πάσχει ενώ δημιουργεί αρκετές φάσεις μπροστά στις αντίπαλες εστίες. Σε αυτό παίζει το ρόλο του και το σχήμα που βλέπουμε στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός όπως και ο αιώνιος αντίπαλός του παίζει επί της ουσίας με έναν και μόνο επιθετικό μόνο που γι' αυτό δεν είμαι σίγουρος αν αποτελεί αγωνιστική επιλογή του προπονητή του ή αναγκασμός από την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Μία ακόμη επισήμανση που έχει να κάνει με την άμυνα του Ολυμπιακού είναι πως κάνει λάθη τα οποία ακόμα δεν του έχουν κοστίσει ιδιαίτερα και κατά τη γνώμη μου ο υπεύθυνος για αυτό δεν είναι άλλος από τον Νικοπολίδη.
Σύμφωνα με τα παραπάνω περίμενα ένα πιο επιθετικό ματς με περισσότερο ενθουσιασμό και ίσως λιγότερο πάθος. Ας μην ξεχνάμε πως και οι δύο ομάδες έπαιξαν αρκετά σκληρά αλλά όχι με ξεσπασματα από τους παίχτες τους. Για να γίνω πιο σαφής θα φέρω το παράδειγμα δύο παιχτών που φαίνεται πως είναι τεχνίτες αν και μπορώ να αναφέρω κι' άλλουςς, του Ντιόγκο και του Γκάμπριελ. Σε όλο το ματς δεν είδα μια ενέργεια της προκοπής από τους δύο παίχτες π.χ. κανένα τακουνάκι, κανένα τσιμπηματάκι της μπάλας κ.τ.λ. Το ξέρω καλά πως και οι δύο αν το θέλουν μπορούν να μιλήσουν στη μπάλα αλλά αντιθέτως είδα κλωτσιές και αγκωνιές από δαύτους. Όταν αυτοί κάνουν τέτοια πράγματα τότε τί να περιμένουμε από τους άλλους.
Παρόλαυτά δεν πιστεύω πως οι δύο προπονητές θα αλλάξουν άμεσα το σχήμα με το οποίο αγωνίζονται οι ομάδες τους, τουλάχιστον όχι μέχρι τον Ιανουάριο που σίγουρα θα δούμε νέα πρόσωπα στο ρόστερ των συλλόγων. Όσο για το θέαμα, θα πρέπει να περιμένουμε να τους δούμε με πιο αδύναμες ομάδες απ' ότι φαίνεται για να απολαύσουμε τα ατομικά χαρίσματα των παιχτών τους. Ριψοκινδυνεύοντας από τώρα μία πρόβλεψη για το ματς του 2ου γύρου είμαι σχεδόν σίγουρος πως το θέαμα θα είναι καλύτερο επειδή οι ομάδες θα έχουν δέσει περισσότερο και επειδή μέχρι τότε λογικά θα παίζουν περισσότερο ρόλο και οι τρεις βαθμοί της νίκης.
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Τι είναι το ποδόσφαιρο;
Η πιο πάνω ερώτηση φαινομενικά και μόνο έχει μία προφανή απάντηση."Το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα". Πράγματι κάπως έτσι θα εμφανιζόταν στα βιβλία της ιστορίας έπειτα από μια χιλιετία όπου για τον έναν ή τον άλλο λόγο το ποδόσφαιρο δε θα παίζεται πια. Δεν καλύπτει όμως μία τέτοια ερμηνεία πολλές άλλες παραμέτρους που διαμορφώνουν την ύπαρξη του ποδοσφαίρου.
Ξεκινώντας από την ίδια τη λέξη "ποδόσφαιρο" σημαίνει αυτό που ασχολείται με τη σφαίρα δηλαδή τη "στρογγυλή θεά" και το πόδι ή τα ΄ποδια. Δεν παραπέμπει η ίδια η λέξη σε "παιχνίδι" αλλά όλοι ξέρουμε πως το ποδόσφαιρο παίζεται. Αυτό είναι αλήθεια μόνο ως ένα βαθμό γιατί εγώ προσωπικά πιστεύω πως το ποδόσφαιρο παίζεται στις αλάνες και όχι στα επαγγελματικά γήπεδα. Η ίδια η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το ποδόσφαιρο σε άλλες χώρες έχει ακριβώς την ίδια έννοια με την ελληνική.
Καλώς μέχρι εδώ. Σύμφωνα με τα παραπάνω το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα που παίζεται με τα πόδια και με μπάλα. Μπορεί ακόμα να παίζεται σε επαγγελματικό επίπεδο και σε καθαρά ερασιτεχνικό. Γνωρίζουμε καλά πως παίζεται σε όλον τον κόσμο και άρα είναι παγκόσμιο. Επίσης έχει κοινό ιδίως όταν παίζεται σε επαγγελματικό επίπεδο, τους φιλάθλους. Όμως ενώ οι ορισμοί του ποδοσφαίρου είναι σχετικά απλοί και απορρέουν από έυλογες επισημάνσεις σχετικά με τη φύση του ποδοσφαίρου, αυτό που το κάνει ιδιαίτερο είναι οι φίλαθλοι που προσελκύει και ο βαθμός που πετυχαίνει κάτι τέτοιο.
Το ποδόσφαιρο λοιπόν είναι ένα φαινόμενο. Είτε είναι άθλημα είτε είναι θέαμα είτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς πάνω από όλα είναι φαινόμενο λόγω της επιρροής του και της οικουμενικότητάς του. Λέγοντας πως είναι φαινόμενο εννοούμε πως αποτελεί κάτι το ξεχωριστό σε σχέση πάντα με άλλα θεάματα και άλλα αθλήματα και αυτό γιατί εμπεριέχει πλέον ψήγματα άλλων χώρων εντελώς διαφορετικών από αυτόν του γενικότερου αθλητισμού. Είναι ένα φαινόμενο κατά την κρίση μου κοινωνικό επειδή αφορά ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής και άλλων κοινωνιών (παράδειγμα οι πανηγυρισμοί κατά το Euro 2004). Ακόμα είναι ένα φαινόμενο επιχειρηματικό εξ' αιτίας του επαγγελματικού χαρακτήρα που έχει λάβει κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και φυσικά λόγω των οικονομικών μεγεθών που όλο και αυξάνονται στο χώρο του ποδοσφαίρου (βλέπε τους προϋπολογιμούς των σύγχρονων σωματείων και τις χορηγίες τους). Εδώ πρέπει να πούμε ότι κάθε επαγγελματικό σωματείο διαφοροποιείται από όλες τις άλλες επιχειρήσεις της οικονομίας διότι λειτουργεί με εντελώς διαφορετικούς οικονομικούς κανόνες από αυτές. Για παράδειγμα η ζήτηση για το ποδόφαιρο ως αγαθό δεν ακολουθεί τον κανόνα της αύξησης της ζητούμενης ποσότητας από μία μείωση της τιμής χωρίς όμως να κατατάσσεται στην κατηγορία των κατώτερων αγαθών. Ακόμα είναι ένα φαινόμενο πολιτικό. Σύμφωνα με τη νομοθεσία η πολιτεία πρέπει να έχει ξεκάθαρη και ανεξάρτητη σχέση με το ποδόσφαιρο αλλά πόσες φορές δεν έχουμε δει στη χώρα μας μία αλλαγή από την κυβέρνηση να επιρρεάζει και και το ποδόσφαιρό; ή ακόμα και το ποδόσφαιρο να επιρρεάζει την επιλογή του λαού για την κυβέρνηση έως έναν βαθμό;
Με βάση τα παραπάνω θα ήταν αφελές να πούμε ότι το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα ομαδικό άθλημα. Το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα πολυσύνθετο φαινόμενο κοινωνικοπολιτικοοικομικού χαρακτήρα με αθλητική προέλευση. Αποτελεί τρόπο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο και αποτελεί ανάγκη για τους περισσότερους από αυτούς. Εδώ λοιπόν όσοι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα δε θα βρουν πολλά να διαβάσουν. Βέβαια έχω σκοπό να κάνω ορισμένες καθαρά αθλητικές αναλύσεις που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο αλλά πάνω από όλα θέλω να μοιραστώ ορισμένες προσωπικές αντιλήψεις και ιδέες για το φαινόμενο του ποδοσφαίρου βλέποντάς το από όλες τις διαφορετικές σκοπιές του.
Ξεκινώντας από την ίδια τη λέξη "ποδόσφαιρο" σημαίνει αυτό που ασχολείται με τη σφαίρα δηλαδή τη "στρογγυλή θεά" και το πόδι ή τα ΄ποδια. Δεν παραπέμπει η ίδια η λέξη σε "παιχνίδι" αλλά όλοι ξέρουμε πως το ποδόσφαιρο παίζεται. Αυτό είναι αλήθεια μόνο ως ένα βαθμό γιατί εγώ προσωπικά πιστεύω πως το ποδόσφαιρο παίζεται στις αλάνες και όχι στα επαγγελματικά γήπεδα. Η ίδια η λέξη που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το ποδόσφαιρο σε άλλες χώρες έχει ακριβώς την ίδια έννοια με την ελληνική.
Καλώς μέχρι εδώ. Σύμφωνα με τα παραπάνω το ποδόσφαιρο είναι ένα ομαδικό άθλημα που παίζεται με τα πόδια και με μπάλα. Μπορεί ακόμα να παίζεται σε επαγγελματικό επίπεδο και σε καθαρά ερασιτεχνικό. Γνωρίζουμε καλά πως παίζεται σε όλον τον κόσμο και άρα είναι παγκόσμιο. Επίσης έχει κοινό ιδίως όταν παίζεται σε επαγγελματικό επίπεδο, τους φιλάθλους. Όμως ενώ οι ορισμοί του ποδοσφαίρου είναι σχετικά απλοί και απορρέουν από έυλογες επισημάνσεις σχετικά με τη φύση του ποδοσφαίρου, αυτό που το κάνει ιδιαίτερο είναι οι φίλαθλοι που προσελκύει και ο βαθμός που πετυχαίνει κάτι τέτοιο.
Το ποδόσφαιρο λοιπόν είναι ένα φαινόμενο. Είτε είναι άθλημα είτε είναι θέαμα είτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς πάνω από όλα είναι φαινόμενο λόγω της επιρροής του και της οικουμενικότητάς του. Λέγοντας πως είναι φαινόμενο εννοούμε πως αποτελεί κάτι το ξεχωριστό σε σχέση πάντα με άλλα θεάματα και άλλα αθλήματα και αυτό γιατί εμπεριέχει πλέον ψήγματα άλλων χώρων εντελώς διαφορετικών από αυτόν του γενικότερου αθλητισμού. Είναι ένα φαινόμενο κατά την κρίση μου κοινωνικό επειδή αφορά ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής και άλλων κοινωνιών (παράδειγμα οι πανηγυρισμοί κατά το Euro 2004). Ακόμα είναι ένα φαινόμενο επιχειρηματικό εξ' αιτίας του επαγγελματικού χαρακτήρα που έχει λάβει κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και φυσικά λόγω των οικονομικών μεγεθών που όλο και αυξάνονται στο χώρο του ποδοσφαίρου (βλέπε τους προϋπολογιμούς των σύγχρονων σωματείων και τις χορηγίες τους). Εδώ πρέπει να πούμε ότι κάθε επαγγελματικό σωματείο διαφοροποιείται από όλες τις άλλες επιχειρήσεις της οικονομίας διότι λειτουργεί με εντελώς διαφορετικούς οικονομικούς κανόνες από αυτές. Για παράδειγμα η ζήτηση για το ποδόφαιρο ως αγαθό δεν ακολουθεί τον κανόνα της αύξησης της ζητούμενης ποσότητας από μία μείωση της τιμής χωρίς όμως να κατατάσσεται στην κατηγορία των κατώτερων αγαθών. Ακόμα είναι ένα φαινόμενο πολιτικό. Σύμφωνα με τη νομοθεσία η πολιτεία πρέπει να έχει ξεκάθαρη και ανεξάρτητη σχέση με το ποδόσφαιρο αλλά πόσες φορές δεν έχουμε δει στη χώρα μας μία αλλαγή από την κυβέρνηση να επιρρεάζει και και το ποδόσφαιρό; ή ακόμα και το ποδόσφαιρο να επιρρεάζει την επιλογή του λαού για την κυβέρνηση έως έναν βαθμό;
Με βάση τα παραπάνω θα ήταν αφελές να πούμε ότι το ποδόσφαιρο είναι απλώς ένα ομαδικό άθλημα. Το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα πολυσύνθετο φαινόμενο κοινωνικοπολιτικοοικομικού χαρακτήρα με αθλητική προέλευση. Αποτελεί τρόπο ζωής για εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο και αποτελεί ανάγκη για τους περισσότερους από αυτούς. Εδώ λοιπόν όσοι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο σαν άθλημα δε θα βρουν πολλά να διαβάσουν. Βέβαια έχω σκοπό να κάνω ορισμένες καθαρά αθλητικές αναλύσεις που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο αλλά πάνω από όλα θέλω να μοιραστώ ορισμένες προσωπικές αντιλήψεις και ιδέες για το φαινόμενο του ποδοσφαίρου βλέποντάς το από όλες τις διαφορετικές σκοπιές του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
